Ώρα 23.30. Περπατάω στο κέντρο. Μόνη. Ζωοδόχου Πηγής, Σόλωνος, Ακαδημίας και μετά κατηφορίζω στην Ομόνοια.

Πόσα έχουν αλλάξει… Άλλοτε γυρνώντας στη ζεστασιά του σπιτιού στην πλ.Αμερικής, μετά από εξόδους, σε είχα δίπλα μου, σταματούσαμε για σουβλάκια στη Φωκίωνος Νέγρη και φλυαρούσαμε. Γελάγαμε, σχεδιάζαμε τα επόμενα, με ρωτούσες για τα προηγούμενα…

Πόσους ανθρώπους να γνώρισα μέχρι τώρα?
Από εκείνη την καλόγρια που πάσχιζε να μας συμμαζέψει, μέχρι το τζάνκι που μοιράζαμε φυλλάδια…. Πόσα μου έδωσαν… Παραπάνω από όσα ζήτησα.
Αλήθεια, κακία, ελπίδα, έρωτα, κουράγιο, γέλιο, κούραση, μιζέρια, θλίψη, ενθουσιασμό, λαχτάρα, συμπόνια, λεφτά, φτύσιμο, απαξίωση, αδιαφορία, χαρά, οργή.
Μα πάνω απ΄όλα το τίποτα… Ναι αυτό είναι το πιο σημαντικό που μου δίδαξαν…
Το τίποτα.

Πολλά πράγματα δεν ξέρω, ούτε γνώσεις πολλές έχω.
Αλλά ξέρω πως ένας άνθρωπος, μια παράλληλη γραμμή που τραβάει ο Θεός , απέναντι από τη δική σου, θα σταματήσει να υπάρχει το αμέσως επόμενο λεπτό…
Ξέρω καλά πως τα αποκτήματα μιας ολόκληρης ζωής, θα σκορπίσουν μέσα σε μια μόλις ώρα…
Κι εσύ θα είσαι εδώ. Η παράλληλη θα πάψει να σε ακολουθεί.
Θα συνεχίσεις με αυτό που έμαθες…
Α… Και κοίτα να έχεις δίπλα σου Ανθρώπους καημένε. Ανθρώπους. Τίποτα άλλο δε χρειάζεσαι.

«Το παρελθόν μοιάζει με τόπο ξένο, όπου όλα γίνονταν τόσο διαφορετικά»
(Γ.Η)