Είχε ήδη παντρευτεί. Έναν Οκτώβρη στις 8, στις 20.00.
Από έρωτα. Πέρασαν μέχρι τότε κάμποσες μικρές δυσκολίες και πολλές χαρές συνάμα.
Στην πρώτη τους συγκατοίκηση, πριν τον γάμο, διάλεξαν ένα ήσυχο σπίτι, μια μονοκατοικία, παλιά , χτισμένη στο πίσω μέρος ενός μεγάλου οικοπέδου που χωρούσε ακόμα δυο σπίτια παρόμοιου μεγέθους.
Το σπίτι τους ήταν πετρόχτιστο, με μεγάλες βεράντες και μια μεγάλη έκταση στο πίσω μέρος, από την πλευρά της κουζίνας, όπου υπήρχε και κοτέτσι και κουνελόνας (το αντίστοιχο κοτέτσι για τα κουνέλια…)
Της είχε κάνει εντύπωση που είχε για θέρμανση, το σπίτι, τους παλιούς ηλεκτρικούς θερμοσισσωρευτές. Αυτοί κρατάνε ζέστη όλη τη μέρα και λειτουργούν μόνο με νυχτερινό ρεύμα! Απίθανο της φάνηκε!
Είχαν λοιπόν μείνει εκεί για 1-2 χρόνια, πριν πάρουν την απόφαση να παντρευτούν. Ήταν όμορφα εκεί, σχεδόν ξέγνοιαστα.
Μετά από δυο χρόνια, έπρεπε να φύγουν γιατί ο ιδιοκτήτης ήθελε το σπίτι για ιδιοκατοίκηση λέει.
Έτσι άρχισε να ψάχνει για διαμέρισμα στην περιοχή. Ο άντρας της ήταν πολύ απασχολημένος.
Βρήκε εκείνο το διαμέρισμα κοντά στην Αγία Μαρίνα, στον τέταρτο όροφο, καινούριο, με θέα στον Προφήτη Ηλία, με 2 κρεβατοκάμαρες και τζάκι και κουζίνα με πάσο…. Τι άλλο να ζητήσει κανείς….
«Ωραία. Βρήκαμε σπίτι, πάει αυτό. Δουλειά, δόξα τω Θεώ, έχω», σκέφτηκε, «τώρα θα παντρευτώ. Θα κάνω παιδιά. Θα φροντίσω τον άντρα μου, θα τον αγαπώ, έτσι θέλω να γίνει. Αλλά θέλω και να χορεύω. Θέλω και να γελάω με τις φίλες μου στη σχολή. Θέλω να πηγαίνω να ξημεροβραδιάζομαι στις παραστάσεις στα φλαμένκο».
Τότε υπήρχε ακόμα το θέατρο του Λυκαβηττού και τα καλοκαίρια φέρνανε σπουδαίες παραστάσεις εκεί, είχε δει τον Paco de Lucia, τον Farruquito, την Pastora Galvan και πολλούς άλλους. Όταν είχε παραστάσεις λοιπόν, δε μαζευότανε. Η καρδιά χτύπαγε δυνατά και το μυαλό σκεφτόταν μόνο τι να σκαρφιστεί για να μπορέσει να πάει και σήμερα.
Ήταν 25 χρονών. Ήθελε να τα κάνει όλα. Να χωρέσουν όλα κάτω από την αμασχάλη της. Να φροντίσει τους αγαπημένους και να φροντίσει και την ψυχή της.
Βέβαια τότε δεν καταλάβαινε πως ήθελε να «ευφράνει καρδίαν» , απλά από ένστικτο, επειδή τη γοήτευε αυτού του είδους η μουσική και ο χορός, ήθελε να βρίσκεται εκεί, με τον κόσμο που ήξερε.
Ξέρεις, υπήρχε και αυτό. Λόγω του ότι άλλαζε συχνά σχολεία, μετά τα 14 της, δεν είχε σταθερές παρέες.
Στο ίδρυμα που έμενε, της άρεσε να κάνει παρέα με τις μεγάλες κυρίες, να τις ακούει, να μαθαίνει, να τις βοηθάει. Εξωσχολικές φιλίες δεν είχε ούτε κατά διάνοια. Μόνο τα κορίτσια στο ίδρυμα.
Ύστερα έφυγε κι άρχισαν οι απανωτές αλλαγές. Σχολεία εδώ, σχολεία εκεί… Για ένα παιδί στην εφηβεία είναι πολύ δύσκολο.
Έτσι, δεν είχε ουσιαστικά φίλους σε εκείνη την ηλικία. Και όταν ανακάλυψε πως είναι αρεστή και υπάρχουν άνθρωποι που τη βρίσκουν αστεία και θέλουν να κάνουν παρέα μαζί της, δέθηκε στην ιδέα πρώτα και μετά στους ανθρώπους.
Οπότε αυτό που την έκανε να περνάει ώρες ατελείωτες στη σχολή χορού στην Ιπποκράτους, ήταν το μεράκι να χορέψει και να μάθει αλλά και η επαφή με τους ανθρώπους εκεί.
Όχι, με τίποτα δε μπορούσε να σταματήσει τώρα. Έτσι, ένα βράδυ, μετά από μια έντονη συζήτηση με τον άντρα της, μετά από ολονύχτια σκέψη, αποφάσισε να γίνει υπεργυναίκα.
Έφτιαξε το πρόγραμμά της έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσει τα παράπονα. Αποφάσισε να ξυπνάει στις 5 κάθε ημέρα, να μαγειρεύει, να σιδερώνει, να καθαρίζει, να φροντίζει, να πηγαίνει στη δουλειά και μετά στη σχολή και να γυρνάει σπίτι τη νύχτα αλλά με την καρδιά γεμάτη. Να είναι όσο πιο συνεπής γίνεται με τους ανθρώπους, να τους συναντάει, να περνάει χρόνο μαζί τους, να προσφέρει, να βοηθάει.
Έτσι διαμόρφωσε χαρακτήρα και πλάστηκε το σώμα έτσι, ώστε να αντέχει στις λίγες ώρες ύπνου.
Τότε νόμιζε πως ήταν μόνη της, αλλά στην πορεία, μεγαλώνοντας, γνώρισε πολλές υπεργυναίκες και κατάλαβε πως το βάρος που βάζει αυτός ο κόσμος επάνω στη γυναίκα, είναι μεγάλο και πολλές φορές δυσβάσταχτο. Αλλά θα επιστρέψω σε αυτό άλλη στιγμή.
Είχε μεγαλώσει με ψέματα, με δικαιολογίες από το περιβάλλον της. Άκουγε ψέματα σπουδαία και άλλα μικρότερης σημασίας και πίστεψε πως είναι κάτι φυσιολογικό και αποδεκτό, αρκεί να μη σε καταλάβουν… Έτσι, που όταν παντρεύτηκε και ενώ είχε ξεφορτωθεί αυτή τη συνήθεια στο ίδρυμα, μέσα στον γάμο, την ξαναθυμήθηκε. Γιατί ένιωσε πίεση.
Ο άντρας της ήταν καλής πάστας άνθρωπος αλλά δεν του άρεσε που εκείνη πήγαινε κάθε μέρα να χορέψει, που είχε παρέες άσχετες με τις δικές του, την έψαχνε, την πίεζε να σταματήσει, να μαζευτεί, τώρα είναι παντρεμένη.
Δεν έφταιγε εκείνος λέω εγώ. Κι αυτός ήταν νεαρός και αυτό έμαθε από το σπίτι του.
Αλλά αυτή που να βάλει μυαλό! Το ψέμα άρχισε να πηγαίνει σύννεφο «έχω πολλή δουλειά στο γραφείο», «μας κάλεσε η Ρούλα στο σπίτι για τα γενέθλιά της», «δεν έβρισκα ταξί»… Τι θες να σκεφτείς.
Αλλά οι δικαιολογίες και τα ψέματα είχαν πάντα να κάνουν με τον χορό, ποτέ με κάποια ατιμία. Γιατί πάντα είχε στο μυαλό πως δυο άνθρωποι που είναι μαζί, είναι άτιμο να βρίσκονται και με άλλους. Έτσι μεγάλωσε και αυτό το είχε πάντα σημαία της.
Ο άντρας της από κάποια στιγμή κι έπειτα, το κατάλαβε. Ήξερε πως λέει ψέματα και μαλώνανε πολύ συχνά. Αλλά την αγαπούσε πολύ και ήξερε πως έχει καλή καρδιά και την άντεχε.
Του άρεσε πολύ να του τραγουδάει παραδοσιακά τραγούδια, μικρασιάτικα.
Κι ένα βράδυ, μετά από έναν τσακωμό και ένα τραγούδι, αποφάσισαν να κάνουν ένα μωρό…….