Το σώμα, είπε, δεν ξεχνάει.
Το έχω ακούσει πολλές φορές και πράγματι, το σώμα μου, το ίδιο, μου το έχει επιβεβαιώσει.
Τους τελευταίους 5 μήνες, επικεντρώθηκα στο να οργανωθώ -ξανά- από την αρχή, να μαζέψω γνώσεις και να κάνω νέα πλάνα και σενάρια Α, Β και Γ. Δύσκολα πράγματα, όταν ήδη περπατάς στο νερό εδώ και χρόνια.
Τέλος πάντων. Πάει περίπου ένας χρόνος που ξεκάθαρα πια λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να αρχίσω να μελετάω λίγο ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι και γενικότερα να μάθω περισσότερα για τη μουσική και τις κουλτούρες στα βαλκάνια και τη Μικρά Ασία. Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος.
Άνοιξε μια πορτούλα λοιπόν, η φίλη μου η Αναστασία Ζαχαριάδου, μέσα από τα μαθήματα Αραβικού και Τούρκικου Μακάμ και την επιρροή τους στο flamenco.
Α. Σκέφτηκα. Από δω λοιπόν έρχονται όλες αυτές οι φράσεις και οι κλίμακες. Και άρχισαν να με ενδιαφέρουν λέξεις που ποτέ πριν δεν είχα ακούσει: Huseyni, Hicaz, Ussak, Kurd….Απίστευτα πράγματα, τι να σας λέω τι βρήκα εκεί πέρα. Και ούτε που καταλάβαινα τι μου έλεγε η καημένη η Αναστασία.
Αλλά το μυαλό είναι περίεργη κατασκευή. Του δίνεις την πληροφορία κι αυτό δουλεύει υπόγεια.
Και μέσα σε όλον τον πανικό που ζούμε την τελευταία εβδομάδα, λόγω της αγωνίας με το φεστιβάλ που διοργανώνουμε, αποφασίζω να κάνω το σεμινάριο της Μάρθας Μαυροειδή, στα πλαίσια του φεστιβάλ του Λαβύρινθου που θα γινόταν κανονικά στο Χουδέτσι, αλλά τώρα γίνεται online, λόγω της κατάστασης.
Και είμαι ενθουσιασμένη για το περιεχόμενο του μαθήματος και για τη Μάρθα φυσικά αλλά αυτό που με αφήνει κατάπληκτη στην κυριολεξία, είναι που ακούω τον εαυτό μου να τραγουδάει κομμάτια από τη Νίσυρο, μέχρι Ήπειρο και Θεσσαλία!! Αυτό σημαίνει 1) ο δάσκαλος κάνει εξαιρετική δουλειά 2) έκαναν δουλειά τα Ussak και τα Kurd και 3 (και πιο σημαντικό) ότι το σώμα δεν ξεχνάει.
Όλες αυτές τις κλίμακες και τις μελωδίες τις άκουσα από μικρή, στα πανηγύρια, η οικογένειά μου έχει καλλιτεχνικές τάσεις και εκφάνσεις βλέπεις, και φυσικά, ύστερα στα 8 μου στο ίδρυμα, τα έμαθα απέξω κι ανακατωτά ό,τι είχε να κάνει με ψαλμούς στη Θεία Λειτουργία, στους Χαιρετισμούς, το Πάσχα, το Δεκαπενταύγουστο, διάβαζα το Αναστασηματάριο νερό.
Αλλά να, που ήρθε αυτό το μάθημα και τα ξύπνησε όλα μέσα μου και άρχισαν οι θύμισες, και τα τραγούδια και τα παλιά, έγιναν ένα με τα καινούρια και μόνο να χαμογελάσω μπορώ με αυτή την ικανότητα που ξανα-ανακάλυψα στο σώμα μου, στη φωνή μου.
Ευχαριστώ Αναστασία και Μάρθα!
Παιδιά….. Τραγουδήστε δυνατά. Τραγουδήστε και μη φοβάστε τίποτα.