Υπάρχει ένα πολύ ωραίο podcast που ακούω τελευταία, με τον τίτλο “Ναυαγοί” , του Παύλου Τσίμα. Ο Τσίμας, κάνει πάντα την ίδια ερώτηση στους καλεσμένους του:  Τι θα έπαιρνες μαζί σου αν ήξερες ότι θα ναυαγήσεις σε ένα νησί ; 

Σήμερα έχασα μια φίλη. Καλή μου φίλη. Ένα κομμάτι μάλαμα, μια γυναίκα έξυπνη, χαμηλών τόνων, με έντονο τον χαρακτήρα της προσφοράς, με ειλικρινές χαμόγελο και μεγάλα, καθαρά μάτια. 

Δυστυχώς έφυγε νωρίς, κοντά στα 40, πέφτοντας στον καναπέ να χαλαρώσει με τον άντρα της. Έγειρε και κοιμήθηκε για πάντα. 

Είναι οι φορές που η αίσθηση αυτή του θανάτου, όταν μας πλησιάζει, που γίνεται ενοχλητική ; Τι άλλο γίνεται ; Στενάχωρη, αγχωτική, ανυπόφορη, μπορεί όμως να είναι και λυτρωτική. Γιατί για λίγο μπορούμε να δούμε τον γκρεμό που περιγράφει ο Καζαντζάκης, το τίποτα, τη γελοιότητα αλλά και το μεγαλείο της ζωής μας. 

Τι θα ήθελα λοιπόν να πω στη καλή μου  την Χ αν ήξερα πως δε θα την ξαναδώ ; Τι θα ήθελα να κάνω ; 

Χριστίνα μου, θα ήθελα να περνάγαμε περισσότερες ώρες μιλώντας για μουσική, για τις ιστορίες μας, για τις ζωές μας, παρέα με εκείνο το ωραίο κρασί που φτιάχνετε μόνοι σας . Θα ήθελα να σε ξαλαφρώσω τα βράδια της αγωνίας σου, να σου κρατήσω τα χέρια, να σου πω ένα αστείο και να γελάσουμε. 

Θα ήθελα να σου πω ότι ξέρω πως έφυγες σαν πουλάκι, ακριβώς όπως ήρθες, αθόρυβα, ακροπατώντας και στο τέλος σου φτερουγίζοντας. Θα ήθελα να σου πω ότι ξέρω ότι ήσουν μέχρι τέλους και χωρίς αμφιβολία, ένα υπέροχο παράδειγμα για τα παιδιά σου και μόνο περήφανες μπορείς να κάνεις τις κόρες σου και όλες εμάς που είμασταν δίπλα σου, γιατί με τον απλό σου λόγο και την ακατάπαυστη  προσπάθειά σου να είσαι παρούσα σε όσους είχαν ανάγκη, μας σφράγισες για πάντα τις καρδιές και τα στόματα. 

Θα κάνω τα πάντα να σε θυμούνται μέσα και από εμένα τα παιδιά σου, όπως πρέπει, θα σε θυμάμαι πάντα και θα σε κρατήσω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Εκεί που έχω τους πιο εκλεκτούς.  

Καλό σου ταξίδι. Τραγούδα καλό μου εκεί που πας. 

Saalouny El Nas