Είμαστε τόσοι, λέει, όσοι και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε.  

Το άκουσα σε μια θεατρική παράσταση, στο αγαπημένο “Έξι πρόσωπα ζητούν  συγγραφέα”, του Πιραντέλο. 

Τώρα πια, δε μπορούμε ούτε να εκτονωθούμε, ούτε να χαρούμε με μια θεατρική παράσταση ή μια ταινία στον κινηματογράφο ή ό,τι άλλο. Τώρα πια ζούμε σε αυτόν τον παράλογο εγκλεισμό, καμιά απόλαυση, καμιά διέξοδος, καμιά αντίδραση.  

Φαρμακώνομαι μέρα τη μέρα, βαυκαλιζόμενη πως ό,τι κάνω με κρατάει σε εγρήγορση , μπροστά σε οθόνες. Και έξω η ζωή φεύγει, φεύγουν αγκαλιές, φεύγουν νόστιμα φαγητά, φτιαγμένα από χέρια αγαπημένα, μεγαλώνουν παιδιά, φεύγουν ταλέντα και μνήμες αποκτημένα με κόπο, φεύγουν άνθρωποι, βόλτες, μεθυσμένα ξενύχτια, φεύγουν . 

Και όσο κάθομαι θυμάμαι, κρίνω, δε θέλω να κρίνω γιατί πάντα σκέφτομαι πως έκανα κάτι λάθος. 

Και μετά ψάχνω να βρω το λάθος, μπορεί να μην κοιμηθώ, το ξέρεις πως έχω χρόνια τώρα αϋπνία. Σας τις ηρωίδες του Μαρκές, κόκαλο. Ψάχνω να βρω το λάθος, σταματάω καμιά φορά να σκέφτομαι γιατί πρέπει να ετοιμάσω κάποιο μάθημα, πρέπει να ετοιμάσω το φαγητό του παιδιού, πρέπει να μιλήσω στο τηλέφωνο, πρέπει να κοιτάξω εκείνον τον λογαριασμό που έληξε  και… τι έλεγα;  

Ε δε θέλω να κρίνω. Το μυαλό μου ακολουθεί μια διαδρομή πια , όταν σκέφτομαι καταστάσεις και πρόσωπα. Μα η καρδιά είναι τρελή, πετάει, μου τραγουδάει “ δεν πειράζεειειειειε, έεεελαααααα, μίλα της, πάρε τον τηλέφωνο, ψωμί κι αλάτι, έεεεελααααα” και πολλές φορές παίρνω το θάρρος και μιλάω με το αντικείμενο, αυτό το συγκεκριμένο  που απασχολεί συγκεκριμένους νευρώνες στον εγκέφαλό μου, αλλά  δεν συντονίζονται οι νευρώνες μας κι έτσι τις περισσότερες φορές, η προσπάθεια πέφτει στο κενό.  

Η καρδιά τότε είναι σα να τη βάζω τιμωρία, κάθεται χάμω, παίρνει αγκαλιά τα γόνατα και κλαίει. Την ακούω. Με αγάπη. Δε μπορώ να τη βοηθήσω, μόνο της δίνω χρόνο, να καταλάβει. Να καταλάβει και να ξανασηκωθεί μελαγχολικά αλλά πάντα με ελπίδα, μέχρι το επόμενο “έεελααααα”. 

Οι άνθρωποι που είχα την τύχη να είμαι δίπλα τους και μερικοί  με τους οποίους είμαι ακόμα, ήταν όλοι καλόκαρδοι, μερικοί κατά βάθος, αλλά είχαν καλή καρδιά και καλή πρόθεση.  

Είμαι χαρούμενη που πέρασα από δίπλα τους και ήρεμη που πια , όχι. Αν και η καρδιά φωνάζει καμιά φορά “έεεελαααα, δεν πειράζει!!”  και της εξηγώ πως φυσικά και δεν πειράζει, αλλά όλες οι καρδιές έχουν τον χρόνο τους και τους κύκλους τους σε αυτή τη ζωή. Και μετά χαμογελάει και με κοιτάει με εμπιστοσύνη επειδή ξέρει πως ποτέ δεν την αφήνω άδεια, πάντα είναι γεμάτη  και πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε αυτό το “έλα!” της καρδιάς μου. 

Έλεγα λοιπόν πως οι άνθρωποι έχουμε τόσους χαρακτήρες μέσα μας, όσοι και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε.  

Γι αυτό και μόνο αξίζει να γνωρίσεις άπειρους ανθρώπους. Να κάνεις εκατομμύρια βήματα σε άγνωστα βουνά, να κρατήσεις χέρια , να γελάσεις, να αγαπηθείς, να μαλώσεις, να διώξεις, να σε πετάξουν έξω, να φύγεις, να ξανάρθεις, είναι όλα τόσο πολύτιμα!  Μην αφήσεις σταγόνα να πάει χαμένη. 

Προσπάθησε κι άλλο. Κοίτα ψηλά, κλείσε τα αυτιά, ονειρέψου.