Ξύπνησα στις 5 το πρωί επειδή άκουσα έναν ήχο. Ήταν κινητό μάλλον. Κάποιος από αυτούς τους ήχους που κάνει το κινητό όταν έχεις ένα καινούριο mail ή όταν έχεις μια νέα ενημέρωση…  Ξύπνησα και με τα μάτια μεισόκλειστα, θυμήθηκα που είμαι σε καραντίνα, λέει ή αλλιώς λοκ ντάουν ή αλλιώς, έγκλειστη.

Ξαπλωμένη ακόμα, αντίκρυσα τα φωτάκια πέρα μακριά στο πάρκο και έτσι όπως ήμουν κουκουλωμένη, χαμογέλασα …

Μπράβο ρε Γιώτα, σκέφτηκα. Μου έχεις χαρίσει τόσες ωραίες στιγμές . Θυμήθηκα ένα ξημέρωμα πάνω, στους τάφους των Βενιζέλων, στα Χανιά, που είχα φτάσει με πολύ κόπο και αγωνία. Θυμήθηκα λοιπόν, εμένα νέα, να γελάω μέχρι να με πιάσουν κολικοί, ξημερώματα, παρέα με ένα αγόρι και να αγναντεύω τα λαμπάκια πέρα, μακριά.

Κι αυτό με έκανε να ευχαριστήσω την Γιώτα της νιότης μου, που δε φοβήθηκε ή που και να φοβήθηκε, τόλμησε , αλλά έζησε.

Και μπορώ σήμερα εγώ, να θυμάμαι και να νιώθω ήρεμη και πλήρης.

Ρε Γιώτα…. Ευχαριστώ!